هفتمین تندیس مشهور جهان،تندیس سرزمین مادری فرا می خواند نام دارد.

مجسمه «سرزمین مادری فرا می خواند» تندیس زنی ست که شمشیری را به هوا برده و گویی آماده جان‌فشانی و مبارزه برای سرزمینش است.

از این مجسمه با نام های مادر میهن و مامایف نیز یاد می کنند. این مجسمه در شهر ولگوگراد (Volgograd) روسیه و پارک یادبودهای مامایف کورگان (Mamayev Kurgan) قرار دارد و در سال 1967 به یاد یکی از بزرگترین و خونین‌بارترین نبردهای جنگ جهانی دوم به نام نبرد استالینگراد (Battle of Stalingrad) ساخته شد تا یاد شهیدان این نبرد را زنده نگه دارد. تندیس مامایف را نماد پیروزی جماهیر شوروی در طول جنگ جهانی دوم می دانند.

مامایف را به عنوان بزرگترین تندیس غیر مذهبی در جهان می شناسند؛ البته باید این را در نظر داشته باشید که این مقام، زمانی به مامایف داده می شود که پایه زیرین تندیس آزادی در آمریکا در مقایسه به حساب نیاید. بد نیست بدانید در حال حاضر پارک یادبودها، گورستان بیش از 35 هزار نفر شمرده می شود که در حین نبرد استالینگراد کشته شدند. پانزده هزار نفر از این سربازها در حال دفاع از مرزهای ولگوگراد جان باختند.

مجسمه مامایف توسط مجسمه ساز حرفه ای، یوگنی ووچیتیش (Yevgeny Vuchetich) و مهندس سازه، نیکولای نیکیتین (Nikolai Nikitin) ساخته شده است. این مجسمه تا به حال افتخارات بسیاری را از آن خوده کرده است از جمله آن که این مجسمه با ارتفاع 85 متر یکی از ده تندیس بلند در جهان است، در فهرست عجایب هفتگانه روسیه قرار دارد، بلندترین تندیس در اروپا شمرده می شود، در زمان ساختش بلندترین مجسمه نامتکی در جهان بود و بزرگترین تندیس خانم در دنیاست.

ویژگی های ظاهری تندیس

همان طور پیشتر گفتیم، تندیس «سرزمین مادری فرا می خواند» بدون احتساب پایه 85 متر ارتفاع دارد. مامایف را می توان ترکیبی از سه بخش دانست؛ پایه، بدنه اصلی بانو و شمشیری که در دست دارد. پایه این سازه تنها 2 متر ارتفاع دارد، بدن زن از نوک پا تا بالای سرش 52 متر بلندی دارد و طول شمشیری که در دست گرفته، 33 متر است.

تمامی سازه مامایف از جنس بتن ساخته شده است، البته به جز شمشیرش که کمی مهندسین سازه را با چالش مواجه کرد. این شمشیر را در آغاز از فولاد ضد زنگ ساخته و رویش، روکشی از تیتانیوم کشیده بودند؛ اما این ترکیب استفاده شده، وزن شمشیر را بالا برده بود. همچنین وزش باد هم سبب شد تا شمشیر تکان های شدیدی بخورد. این موضوع، نگرانی زیادی به بار آورد؛ شمشیر در دست مجسمه بود و دست، به تنه اصلی متصل. با هر تکانی که این شمشیر می خورد همه نگران سازه می شدند. ماجرا به همین جا ختم نشد، همان طور که گفتیم بر روی شمشیر، ورقه های تیتانیوم کشیده شده بود و در نتیجه، بر اثر بادهای شدید، این ورقه ها نیز تکان می خوردند و صدایی همچون غرش رعد و برق، تولید می کردند. با این وضعیت آیا سازه دوام می آورد؟! بنابراین، در سال 1972 تیغه شمشیر را با تیغه ای تماما فولادی جایگزین کردند و همچنین در بالای شمشیر، سوراخ هایی ایجاد کردند تا از وزن شمشیر کاسته شود.

دست تندیس

بدنه تندیس

صورت مجسمه، مصمم و با اراده است و خشم نیز در نگاه او موج می زند. ابروهای زن گره خورده اند و چشمانش درشت و هوشیار هستند، حالت دهانش به گونه ای ست که گویی فریاد می زند. باد موهایش را پریشان کرده است. دستانش قوی و استوار به نظر می رسند، دامن این بانو مواج و بیانگر حرکت رو به جلوی اوست. در پشت مجسمه، تا صدها و حتا کیلومترها آن طرف تر، هیچ سازه ای دیده نمی شود و تندیس مامایف در پس زمینه ای آسمانی قرار گرفته است و گویی، این بانو پرنده ای ست در حال پرواز در آسمان.